Jakie fajne ciasto idealne na upały( tylko gdzie one są ) kiedyś upiekę bo lubię próbować nowych rzeczy:) . Slow life teraz mam gdy jeszcze siedzę w domu z dzieckiem,ale skończy się gdy będę chciała iść do pracy . My tu nie mamy rodziny więc będzie to zycie w biegu dziecko odebrać,zaprowadzić do przedszkola,praca,dom,zakupy i wszystko w biegu bez pomocy bliskich dziadków,ciotek tylko mąż ,ale i on jest prawie 12godz poza domem:(

Ja w ogóle nie lubię mody. Żadnej. Irytuje mnie, że coś stało się "modne" i nagle wszyscy za tym lecą.
Co prawda, też nie lubię pędu, natłoku ludzi... jednak ja mam kompletnie inaczej. Pewnie, podobają mi się miejsca, gdzie ludzka stopa nie stanęła (albo staje bardzo rzadko), na kompletnym odludziu. Mogłabym tak mieszkać. Jednak lubię także ogromne miasta. Tak ogromne, że mimo wielu ludzi, jest się całkowicie anonimowym, nikt się nie gapi, bo twarzy jest po prostu za dużo. Kiedy przebywam w takich miastach, wydaje mi się, że wszystko wokół pędzi, a ja jestem jak w zwolnionym tempie, sama.
Uważam, że potrzebna jest chwila, by zwolnić i się nad wszystkim zastanowić, ale jako taki "lajfstajl" wydaje mi się zbyt komercyjny.

A ciasto wygląda przecudownie, ja się za takie nie zabiorę, bo mi takie wspaniałe na pewno nie wyjdzie. :(

Ja cieszę się, że mieszkam na wsi, ale raz na jakiś czas lubię pobyć w Warszawie w której mieszkałam dość długo, bo liceum i studia. Też lubię Gdynię - dla mnie to miasto nie tylko piękne, ale też symbol II RP.

Zrobiłabym to ciasto, ale w najbliższym czasie będę zupełnie sama, a żadna to przyjemność jak nie ma komu jeść wypieków.
Moje podejście do slow-life? Każdemu według upodobań jego. Do małych miasteczek itp. to mogę pojechać na krótki okres, bo takie powolne, spokojne życie mnie wręcz męczy i frustruje. W życiu nie czułam się tak na miejscu, tak "u siebie" jak w szalonym NJ. Wszyscy się spieszą, wszyscy pędzą, ale jednocześnie każdy znajduje też chwilę relaksu. Pełna anonimowość, pęd życia i brak ślimaków. To jest życie dla mnie

Niewiele ciast mi pasuje, jestem bardzo wybredna. Wszelkie tortowe czy babki odpadają. Sernik za to i jabłecznik kocham z całego serca. Twoje akurat jestem pewna, że by mi smakowało, sama jego prezentacja już sprawia, że porwałabym kawałek. :-)

Chociaż za cytrusowymi smakami w wypiekach nie przepadamy to te ciasto wygląda pysznie :) A dodatkowo z migdałami to już w ogóle musi być świetne :)

Ludziofoby? Jak my Cię dobrze rozumiemy :) Lubimy spokój, ciszę i jeżeli już gdzieś wychodzimy to tylko we dwie. Nie lubimy kiedy wokół nas jest zbyt wiele ludzi.

Też jestem ludziofobem. Przez pierwsze 16 lat mojego życia mieszkałam na wsi, a potem już w Szczecinie. Niby duże miasto, ale jest tu tyle zieleni, że dojazd z centrum do lasu (a właściwie puszczy) zajmuje tylko 15 minut. Mi ta anonimowość się podoba - mogę wyglądać i robić co chce, wiedząc, że nie będę numerem jeden w wiejskich/małomiasteczkowych plotkach.

A ja bywam w Warszawie tylko wtedy, gdy to naprawdę niezbędne, czyli bardzo rzadko. Ale zawsze, gdy tam jestem, myślę jak to dobrze, że mnie tu nie ma na stałe. Te sznury aut, mnóstwo ludzi, hałas nie budzą we mnie pozytywnych emocji. Ale cóż nasze miejsce, to czasem wybór, a czasem przymus, czyli samo życie. Co do ciasta, to zapiszę na liście z nagłówkiem do zrobienia. Tyle, że jest taka długa i coraz dłuższa, więc wykonanie napstąpi w odległym terminie :).

Witam w klubie ludziofobów ;). Towarzystwo innych muszę sobie dawkować. Dobrze więc mi z tym, że pracuję w terenie, omijając wielkie miasta - a mieszkam w sporym Poznaniu. Slow life? Kocham celebrować życie, ale nie koniecznie zupełnie bez braku pośpiechu. Pośpiech bywa ekscytujący - o ile oczywiście w tym wszystkim jest czas na refleksję.

A ciasto rewelacyjnie innowacyjne! :)

Dla mnie Gdynia jest metropolią. Osobiście lubię ogromne miasta, im większe, tym bardziej skacze mi poziom szczęścia. Dorastałam w miejscowości ok. 30 tys. mieszkańców - nigdy więcej ;)

shariankoweleben.wordpress.com

Heh, chyba 1 raz czytam o przepisie na ciasto z herbatą :-).

Też jestem ludziofobem ;) Nie lubię tłoku, nie lubię nadmiernego zainteresowania moją osobą. Aktualnie mieszkam w małym miasteczku, wsi prawie, i to uwielbiam. Mam pod nosem kilka sklepów, mam park i zaraz za nim lasek, mam gdzie chodzić na jeżyny i poziomki, cisza, spokój, zieleń... Bajka :)
Nie lubię dużych miast, przerażają mnie trochę. Nie lubię tego pędu, biegu za dosłownie wszystkim. Z drugiej strony - gdy muszę, odnajduję się tam bez problemu, ale raczej na krótko.

Ciacho wygląda doskonale, musiało pięknie pachnieć cytryną i herbatą :)

W centrum nie chciałabym mieszkać. Białołęka mi odpowiada. Kiedy chcę mogę iść do lasu. Mam też dom poza Warszawą na mazurach i szczerze mówiąc jest super ale tylko przez 2 tygodnie… i to w lato :) gdy jest ładna pogoda. Moim zdaniem wszystko ma swoje plusy i minusy. Kocham miasto. kawiarnie w ktorych mozna spokojnie usiasc poczytac gazetę (nie trzeba sie spieszyc z jej zakupem - na wsi kiosk otwarty jest do 10. Podobnie jak i piekarnia w sobotę od 5-10.. pozniej to juz mozna sobie upiec tylko slow chlebek :D)
Również w małych miasteczkach ciężko dostać produkty dla bezglutka takiego jak ja :D - o chlebie bezglutenowym nie marzę, ale wafle kukurydziane bylyby milo widziane a zazwyczaj sa dwa lub trzy rodzaje ryżowych.
Dlatego moim zdaniem najlepiej mieszkać na obrzeżach lub w jakiejs cichej okolicy :D

a co do ciasta, to jakiej jest konsystencji ?:) zrobilabym je z pomarańczą i dodała kawałki czekolady <3