Dzisiaj post z gatunku smęcę i zrzędzę.
U Czoko na blogu trafiłam ostatnio na dyskusję o byciu dzieckiem lat 90tych.
I tak sobie pomyślałam, że zostało mi raptem 3 lata i parę tygodni do TRZYDZIESTKI. 
Od magicznych lat 90tych minęły dwie dekady (a przecież to tak niedawno było...).
I zaraz po tej pierwszej myśli pojawiła się druga, mianowicie "ŁOMATKOBOSKO, JAKA JA JESTEM STARA".
Większość ludzi, z którymi chodziłam do liceum czy gimnazjum (taaak, zamierzchłe czasy ;) ) jest dawno po ślubie, ma dzieci - mniej lub bardziej planowane, czasami w liczbie mnogiej.
A ja?
A ja chcę mieć kota.
W sumie nie wiem, czy to dobrze, czy źle, jak byłam młoda (na swoje standardy z tamtych czasów jestem teraz całkiem stara), to myślałam, że w wieku 25+ życie wygląda inaczej.
ALEŻ NAIWNYM SIĘ BYŁO ZA MŁODU.
I w sumie mentalnie nie czuję się jakoś staro, ale z 5 lat temu mogłam spokojnie pójść do pracy po całkowicie nieprzespanej nocy, np. wrócić o 5:30 z domówki u znajomych, wziąć prysznic i lecieć na 7:30 do pracy.
Teraz mam do pracy na 7, wychodzę o 6:45, wstaję ok. godzinę przed wyjściem.
I jak się nie położę do 22:30, to owszem, wstanę bez większego problemu, ale do południa będę kompletnie bez życia i będzie mnie bolała głowa. 
A podobno na starość potrzebuje się mniej snu... ;)

Najwyraźniej "Zrób śniadanie" jest synonimem "Idź do piekarni i kup coś".

Pyszna <3

Sama słodycz, nie przypadło mi do gustu.

Jak wyżej.

Jedno z moich dziwactw, kocham dżemy i konfitury pomarańczowe.

Jeszcze nie piłam, trochę się boję po różnych recenzjach :D

Odżywki nie polecam, nie robi praktycznie nic.

Czasem trzeba się trochę porozpieszczać :D

I taki bonus: