Albo może raczej dwa miesiące z życia? Albo prawie dwa?
Jak już pisałam, pobiłam rekord swojej nieobecności tutaj. 
Cierpię na niechcemisizm, niestety jest to bardzo zaawansowane stadium choroby*, nie wiadomo mi nic o ewentualnych sposobach leczenia.
Mam jechać po dokumenty? Że niby niecałe 20 minut pociągiem? Łojezu, toż to cała podróż, najlepiej by było, gdyby ktoś pojechał za mnie. Bo przecież tam są ludzie. I w ogóle...
Faza pierwsza: "Pojadę jutro".
Faza pierwsza, podejście drugie: "Albo w przyszłym tygodniu".
Faza druga: "Może ktoś pojedzie za mnie".
Faza dwa i pół: "Ładnie proszę?"
Faza dwa i trzy czwarte: "Ja naprawdę ładnie proszę".
Faza trzecia: "Whyyy?!"
Faza ostateczna: "No dobra...".
Faza "poostateczna": "Kupię sobie coś dobrego w zamian za moje niewyobrażalne, nadludzkie wręcz poświęcenie".

Tak, to mówi osoba, która wstaje codziennie o 5:30 rano (do pracy na siódmą, w weekendy i dni wolne wstaję o 6 lub 6:30), codziennie ćwiczy, chodzi pieszo do pracy i z powrotem, o dziwo nigdy się nie spóźnia (do pracy) i wypełnia swój czas po brzegi.
Dziękuję za uwagę, nadzieja dla ludzkości oficjalnie i z hukiem upadła.


*) - na szczęście dotyczy tylko spraw mało istotnych.

Wiosna!

Przekąska i deser

Deser 2.0, co by za zdrowo nie było. To są zapasy na kilka tygodni, żeby nie było.

Stare *

Stare 2 *

Mniej stare *

Cholernie dobre litewskie pszeniczne piwo

*) - "stare" - jeszcze nie wiosna
        - "mniej stare" - już prawie wiosna